Umur Özer

İnanç kavramı, insanlık tarihinin en eski düşünsel alanlarından biridir; ancak her dönemde aynı anlama gelmemiştir. İlkel toplumlarda inanç, çoğunlukla doğa güçleri karşısında duyulan korku ve bağlılık biçiminde tezahür ederken; zamanla bu bağlılık, ahlaki sorumluluk ve bilinçli seçim boyutuna evirilmiştir

21.yüzyılın siyasal manzarası, bir yandan küreselleşmenin yarattığı kırılmalarla sarsılırken diğer yandan “halkın sesi”ni temsil ettiğini iddia eden yeni lider tiplerinin yükselişine sahne olmuştur. Bu liderler, geleneksel popülizmin sınırlarını aşarak politik meşruiyeti ilahi bir temele oturtma eğilimi göstermektedir. Artık popülizm, seküler bir halk söyleminden ibaret değildir; kutsalın diliyle yoğrulmuş yeni bir ideolojik biçim olarak karşımıza çıkmaktadır.

"Tanrım, bana değiştiremeyeceğim şeyleri kabullenmek için kuvvet, değiştirebileceğim şeyler için cesaret ve bu ikisini birbirinden ayırmak için akıl ver ..." Günümüz insanı; hızla akan zamanın, ekonomik kaygıların, sürekli değişkenlik gösteren iş hayatının ve dijital çağın getirdiği dikkat dağınıklığının içinde giderek daha fazla stres altında yaşamaktadır.

Tarih boyunca insanoğlu yalnızca yaşadığı anı değil, o anın ötesinde bir hakikati de kavramaya çalışmıştır. Zamanın akışıyla açıklanamayan olaylar, mekanın sınırlarını aşan anlatılar ve varlığı sırra karışmış figürler; kimi zaman kutsal metinlerde, kimi zaman halk arasında kuşaktan kuşağa aktarılan efsanelerde karşımıza çıkmıştır.

Bushido felsefesi, samuray sınıfının tarihsel deneyimlerinden ve Japon kültürünün yerleşik değerlerinden süzülerek gelişmiş; doğrudan bir kurucu metne değil, farklı dönemlerde kaleme alınan çeşitli eserler aracılığıyla dolaylı bir biçimde kuramsallaştırılmıştır.

Dünya tarihi, 1783 Amerikan ve 1789 Fransız devrimlerine kadar monarşik bir düzenin ekseninde seyretmiştir. Hatta Fransız devrimi bir impara

Platon, Sokrates ile tanışmasının ardından hocasına hayranlık ve tutkuyla bağlanır. Nitekim onun etkisiyle daha önce yazmış olduğu bir tragedya dörtlemesini yayımlamaktan vazgeçerek retoriğini "felsefenin" hizmetini sunar.

Yunanca "çanak çömlek mahkemesi" anlamına gelen Ostrakismos sözcüğü, MÖ 6. yüzyılın sonları ile MÖ 5. yüzyılın başları arasındaki dönemi kapsayan ve Atina iç siyasetinin durumunu özetleyen bir tabirdir. 

Bu söylemin akabinde Doğu Kilisesi'nin Batı Kilisesi'nden (Katolik (Roma - Latin) / Ortodoks (Doğu - Yunan) Kiliseleri'nin) ayrılması gerektiğine yönelik doğu kanadında düşünceler hasıl olmuş, papalığın Batı'daki etkisi ise gittikçe artmıştır; nihayetinde Doğu, Mihail Kirularios'un ortaya attığı mezhep ayrılığı (1054) fikri ile beraber papalığın yargılama yetkisini tanımaz hale gelmiştir.